de Aprilia X-RAY 1000 (concept) 1996

[MotoMan]

Philippe Starck ontwierp ook de RSV1000 engined Aprilia X-Ray 1000 als prototype in 1996.
Een grotere versie van de Mot 6.5, de X-Ray, werd gebruikt om de 1000cc V-twin motor van het bedrijf te demonstreren voordat de RSV klaar was.
Maar deze X-ray was wel de voorloper in het definitieve ontwerp van de latere 2011 Aprilia RSV4 Factory SE





Philippe Starck created the Aprilia X-Ray 1000 concept bike and equipped it with an RSV 1000 engine. Here it is in the Noale factory.








Ergens in Milaan:




Dit prototype van de Aprilia uit 1996, genaamd de RSV1000 engined Aprilia X-Ray 1000, werd ontworpen door designer Philippe Starck, dezelfde ontwerper van de Moto 6.5 uit 1995. Dit project is nooit in productie genomen. Ivano Beggio (eigenaar Aprilia) had na de introductie van de Moto 6.5 graag nog een motor gehad met een automatische versnelling en meer kracht.
Het concept is echter zeker niet slecht! De vormgeving van een "enduro" en de ronde lijnen die volgen geven een zeker effect. Helaas is het onderzoek naar de 'absolute formele reinheid' van Starck, dat in de jaren '90 zo modieus was, gestrand en een beetje te veel gaan uit zien als speelgoed. En met een RSV motorblok met 1000 cc , 2 cilinders en 130 pk was het een niet noodzakelijke toegevoegde waarde op het bestaande aanbod. Gezien de verhoudingen kun je je voorstellen dat de tank onder het zadel zit (zoals de BMW F650-serie) om het zwaartepunt laag te houden en de luchtfilterbehuizing groot (zie de luchtinlaten in dummy-tank). Een automatische versnellingsbak zat er ook niet op. De techniek was nog niet zover. Pas in 2007 kwam Aprilia met de automatische transmissie op de Aprilia Mana 850.
Dit prototype had nog een niet werkzame motor en een houten (!) windscherm. Het heeft dus nimmer echt gereden.
Er kwamen echter technische problemen rond het ondergedimensioneerde buizenframe, de veel te kleine benzinetank en te weinig ruimte voor de airbox aan het licht, waardoor het project - mede ook door de tegenvallende verkopen van de Moto 6.5 - al vrij snel gestaakt werd.
Het was ook een voorbeeld van een ontwerp dat te vooruitstrevend was en dus te ver in de toekomst lag. Bijgewerkt in de componenten en kleuren van nu, zou het de toonzalen van vandaag niet ontsieren. Na dit prototype stopte de ontwerpen van Starck voor Aprilia. ........ Maar we kunnen het nog wel steeds bewonderen in het Apriliamuseum in Noale. Het schijnt dat een concept Aprilia X-Ray zeer recent is gekocht door en Italiaanse verzamelaar voor 850 Euro!!!!! (Ik ben nog op zoek naar een bevestiging) Er zijn slechts 3 exemplaren gemaakt, overigens zonder elektrische componenten. Zo zitten er bijvoorbeeld ook geen knipperlichten op. Hoe dan ook, het blijft intrigerend. Wie meer weet mag het zeggen.

[MotoMan]

https://www.motor.nl/rubriek/aprilia-x- ... nnen-zijn/


Motor.nl:

Het wilde maar niet lukken tussen motorfabrikant Aprilia en ontwerper Philippe Starck. Deze Aprilia X-Ray kwam daardoor helaas nooit verder dan het stadium van prototype. Op zich is het lovenswaardig dat een motorfietsfabrikant in zee durft te gaan met een ontwerper van buitenissige keukenspullen, maar het grote publiek vrat het niet. De Moto 6.5 uit 1995 ging nog in productie, dat kan deze X-Ray niet zeggen.

Restje twijfel

Het oranje/grijze kleurenschema maakt al van kilometers afstand duidelijk dat we hier met een echt Starckje van doen hebben. De ronde lijnen nemen het laatste restje twijfel weg. De Franse ontwerper kreeg de ontwerpopdracht voor de X-Ray van Ivana Beggio. De Aprilia-eigenaar wilde een zwaardere motorfiets dan de eencilinder Moto 6.5 en liefst ook nog met een automatische bak. De gebruikte V-twin levert 130 pk dus aan de eerste wens is voldaan, maar aan de tweede beslist niet.

In de prullenbak

Vele jaren later (2007) kwam die Aprilia automaat er alsnog. Het is op het eerste gezicht wel direct duidelijk dat Starck – of welke ontwerper dan ook – zich niet bemoeide met de Mana. Wat schotelde Aprilia zijn klanten in 1997 wel voor? Het had het eerste productiejaar kunnen zijn van de Aprilia X-Ray, maar Aprilia zette ons liever onder meer de Pegaso 650 en scootertje Leonardo 125 voor. Pas in 1998 was het tijd voor die zalige RSV1000. Starck zou ook nog de X3 voor Aprila ontwerpen. Net als bij de X-Ray verdween dat model via de vergetelhoek in de prullenbak.

[MotoMan]

De ontwikkeling van de RSV1000 engined Aprilia X-Ray als prototype in 1996 door Philippe Starck.

Na de ontwikkeling van de Aprilia Moto’6.5 (1995) had Ivano Beggio (eigenaar Aprilia) na de introductie van de Moto 6.5 graag nog een motor gehad met een automatische versnelling en meer kracht.
De markt raakte aardig verzadigd met scooters en motoren en het was noodzaak een hoger segment aan te boren en daarmee een meer compleet bedrijf te worden beschouwd. Meer motorvermogen dan de Moto’6.5 en de Pegaso.
Een grotere versie dan de Rotax 650 cc werd gebruikt. Een 1000cc V-twin motor met 130 PK.

Voor dit nieuwe avontuur begon Aprilia opnieuw met het eerder geteste systeem: een motorblok werd naar Parijs verzonden zodat Starck kon beginnen met het bestuderen van esthetische oplossingen voor dit nieuwe model.  Hij ontwierp een eerste gemengd trellis-frame dat hij gebruikte voor de presentatieschetsen, wat hij besprak met Gaugain en Cappella. Aprilia gaf er de voorkeur aan een frame aan te nemen met gebogen en soepele lijnen in Motò-stijl.  Het eerste werd gedacht aan "niet-motorrijders", omdat het noodzakelijk was om niet-sectorale klanten te werven. Maar naast het chassis met de motor, was het nu ook noodzakelijk om de rest samen te stellen  Alberto Cappella vertrekt vanuit Noale naar Parijs en neemt een aantal blokken polystyreen mee met het volume dat nodig is om de afmetingen van elk onderdeel te bepalen dat nodig is om de motor af te maken: het filterhuis, de olietank, de expansietank,  de radiator, de schokdemper, de dempers en al de rest. Dat waren de vaste afmetingen en niets kon worden verminderd of vergeten. Deze keer waren de Aprilia-technici systematisch samen met het RSV-blok ontwierpen ze de eerste grote motor voor de  bedrijf. Ze wilden niet het risico nemen een fout te maken in de technische benadering.  Starck was zeer terughoudend om technische beperkingen te accepteren, maar in die tijd verliep alles toch soepel.  Zijn grote passie voor motorfietsen werd verfijnd en hij begreep de technische redenen die hij besprak met Gaugain en Cappella, die het bedrijf vertegenwoordigden, beter. Starck was zeer tevreden toen alle stukjes van de puzzel op z’n plaats vielen.  Hij stelde zich de voorkant van de tank (de oranje) voor in semi-transparant plastic waarmee je een glimp van de interne componenten kon opvangen, zoals je in een medische "X-ray" -plaat de organen kunt zien (vandaar X-Ray in het Engels)
De X-Ray was geboren.  Een statisch model werd in Parijs voorbereid (d.w.z. intern lege motor en veel nep-onderdelen) maar tot in de perfectie afgewerkt.  Het leek veel op de Motò 6.5, zelfs vanwege dezelfde grijze en oranje kleuren, het was "filosofisch correct".  Het werd geïntroduceerd bij het bedrijfsmanagement in Noale.

Het concept is echter zeker niet slecht! De vormgeving van een "enduro" en de ronde lijnen die volgen geven een zeker effect. Helaas is het onderzoek naar de 'absolute formele reinheid' van Starck, dat in de jaren '90 zo modieus was, gestrand en een beetje te veel gaan uit zien als speelgoed. En met een RSV motorblok met 1000 cc , 2 cilinders en 130 pk was het een niet noodzakelijke toegevoegde waarde op het bestaande aanbod. Gezien de verhoudingen kun je je voorstellen dat de tank onder het zadel zit (zoals de BMW F650-serie) om het zwaartepunt laag te houden en de luchtfilterbehuizing groot (zie de luchtinlaten in dummy-tank). Een automatische versnellingsbak zat er ook niet op. De techniek was nog niet zover.
Dit prototype had nog een niet werkzame motor en een houten (!) windscherm.
Het oranje/grijze kleurenschema maakt al van kilometers afstand duidelijk dat we hier met een echt Starck van doen hebben. De ronde lijnen nemen het laatste restje twijfel weg.

Het werd geïntroduceerd bij het bedrijfsmanagement in Noale (deze keer werd de maquette in Parijs gemaakt) het duurde enige tijd om te beslissen, de wens was er, de motor was leuk, maar het risico was te groot.  De mening van een aantal vertrouwde en historische journalisten werd ook gezocht (in het geheim wel). 
Er kwamen echter technische problemen rond het ondergedimensioneerde buizenframe, de veel te kleine benzinetank en te weinig ruimte voor de airbox aan het licht, waardoor het project al snel gestaakt werd.
Het heeft dus nimmer echt gereden.
Misschien veroorzaakte het slechte succes van de Motò (tegenvallende verkoop) sterke tweede gedachten en twijfels, er waren ook kritische opmerkingen van sommige werknemers (van wie er één was: “vergissen is menselijk, maar volharden ? )
Aan de pers werd de R-ray niet getoond en er werd besloten door Beggio de ontwikkeling niet verder voort te zetten. 
Aprilia ging wel door met het RSV 1000-project.  Het terrein van supersport-motoren was meer in overeenstemming met de geest van Aprilia om "oorlog" te voeren met de beroemdste Italiaanse en Japanse concurrenten en later ook Duitsers.  Voor RSV is de tijd vooR Beggio goed gebleken.
Wat schotelde Aprilia zijn klanten in 1997 wel voor? Het had het eerste productiejaar kunnen zijn van de Aprilia X-Ray, maar Aprilia zette ons liever onder meer de Pegaso 650 en scootertje Leonardo 125 voor. Pas in 1998 was het tijd voor die zalige RSV1000.

Voor X-Ray was het doek gevallen is het niet bekend hoe het had kunnen eindigen ... Maar we kunnen het nog wel steeds bewonderen in het Apriliamuseum in Noale. Het was een voorbeeld van een ontwerp dat te vooruitstrevend was en dus te ver in de toekomst lag. Bijgewerkt in de componenten en kleuren van nu, zou het de toonzalen van vandaag niet ontsieren. Na dit prototype updatede Starck in 2000 het project met een nieuw ontwerp, de X3, die echter alleen op papier bleef. Net als bij de X-Ray verdween dat model via de vergetelhoek in de prullenbak. Hierna stopte de samenwerking tussen Aprilia en Starck.
Vele jaren later (2007) kwam die automatische transmissie er alsnog op de Aprilia Mana 850. Het is op het eerste gezicht wel direct duidelijk dat Starck – of welke ontwerper buiten Aprilia dan ook – zich niet bemoeide met de Aprilia Mana.

[MotoMan]

Ivano Belgio met het RSV-motorblok

[MotoMan]

Het aantal motoren wat Philippe Starck voor Aprilia heeft ontworpen is bepekt. De R-Ray is er een van. Er zijn maar twee concept modellen vervaardigd en hij is helaas nooit in productie gekomen. Toch is het een zeer aansprekend ontwerp en de Aprilialiefhebbers vinden het jammer dat de plannen destijds gestopt zijn. Ook ik ben een liefhebber van het model, dus ben ik aan de slag gegaan met de beschikbare foto's om te zien of het mogelijk was een schaalmodel (1:12) te maken. Ik denk dat het aardig gelukt is.

[MotoMan]

Op de Motorbeurs in 1994 in Bologna introduceerde Aprilia al het motorblok (prototype) wat later in de X-ray zou moeten komen:


photo url converter

In een Duits motorblad stond in Januari 1995 het volgende bij de foto:

Eind 1995 word Aprilia echt serieus en lanceerde een geheel nieuwe V2-serie. In Bologna stond de nieuwe 45 graden V2-motor voor het eerst in de schijnwerpers. De smalle cilinderhoek maakt een ruimtebesparend ontwerp mogelijk. De vier bovenliggende nokkenassen worden aangedreven door twee kettingen; de voorste en achterste cilinderkoppen zijn identiek geconstrueerd. Drie bougies per verbrandingskamer zorgen samen met een injectie voor een optimale verbranding, uitlaatgaswaarden en prestaties.

Ik denk dat het niet 3 bougies moeten zijn per verbrandingskamer maar drie KLEPPEN!!! (op de foto zie ik ook maar 1 bougie per cilinder)