https://www.domusweb.it/en/biographies/ ... tarck.html
Philippe Starck
"Als het gaat om (totale) economie van middelen, in zijn psychoanalytische betekenis, ben ik een complete ijveraar. Een product dat zijn functie vervult met een minimale inspanning". (Philippe Starck)
philippe-starck
DATUM
1949 - in leven
PROFESSIES
ontwerper, architect
DELEN
HET BESTE VAN PHILIPPE STARCK UIT HET DOMUSWEB ARCHIEF
Een revolutie in Driade
Philippe Starck (1949), geboren in de welgestelde Parijse buitenwijken, studeert aan de Ecole Nissim de Camondo van de Franse hoofdstad. Vanaf de jaren 1980 komt hij in de schijnwerpers te staan, als de eerste echte sterontwerper in de geschiedenis van zijn beroep. Terwijl de toonaangevende exponenten van het naoorlogse Italiaanse design de discipline democratiseren, en hun objecten zich verspreiden om "moderne" huizen te bevolken, draagt Starck bij aan de mediatisering van de designer's eigen persona, door zijn persoonlijkheid (die van een enfant terrible, volgens velen), evenals zijn producten, te projecteren in de beeldtaal van de postmoderne man.
Liefde en verlangen zijn twee fundamentele begrippen in Philippe Starcks benadering van design, een activiteit die hij belast met de ambitieuze taak om "het leven van zoveel mogelijk mensen te verbeteren". Deze inclusieve en optimistische visie staat in een ideale continuïteit met Italiaanse gevestigde meesters als Achille Castiglioni (aan wie Starck, toegegeven, veel te danken heeft). Naar aanleiding van een gesprek met Elizabeth Laville in 1998 overweegt Starck in dit verband de relatie tussen de vorm en de functie van het ontworpen object (in ruimere zin, als rol bedoeld): "We moeten schoonheid, dat een cultureel begrip is, vervangen door goedheid, dat een humanistisch begrip is".
Enkele jaren geleden heb ik het begrip "non-design" uitgevonden: de ontwerper zou verdwijnen achter een soort collectief geheugen. De Miss Sissi lamp is daar een voorbeeld van. Men kan niet zeggen dat ik hem ontworpen heb, iedereen heeft hem ontworpen. (...) Het is ongetwijfeld de meest gekopieerde en geïmiteerde lamp ter wereld
Product design is zeker een van de zwaartepunten van Philippe Starck's activiteit. Toen hij in de jaren tachtig in Frankrijk op het toneel verscheen, vertaalde hij in zijn objecten ook de uitbundigheid en rusteloosheid van dat decennium. Voor Starck resulteert het proces van "reductie", dat leidt tot de uiteindelijke configuratie, dan ook nooit in een pauperisme; evenzo is vorm ongetwijfeld het noodzakelijke, maar ook poëzie en verrassing worden als zodanig beschouwd.
Philippe Starck geeft ontelbare interpretaties van het quintessentiële meubelstuk, de stoel: vele worden geproduceerd door Kartell (van de Dr. No in 1996 tot de Miss Trip in 1997, van de Marie Ghost en Louis Ghost in 2002 tot de meer recente A.I. in 2019), maar ook door onder andere Vitra en Magis. Hij signeert traditioneel vaderloze objecten zoals tandenborstels (vanaf de Fluocaril in 1989), de wereldberoemde knijper Juicy Salif (1990), voor Alessi, en een deurstopper (Dédé, in de Magis catalogus sinds 1994). Met zijn lampen herinnert hij aan archetypische vormen (de Miss Sissi, in 1991, voor Flos), brengt hij een hommage aan zijn inspiratiebronnen (in de eerste plaats Castiglioni, met de Rosy Angelis in 1994, ook voor Flos), en komt hij dichter bij het surrealisme met de Marie-Coquine kroonluchter (2011), voor Baccarat.
Lees ook: Philippe Starck en het Franse merk Degrenne slaan de handen ineen om L'Econome, de iconische serie keukengereedschap uit 1923, opnieuw uit te vinden, met als eindresultaat "een object om te schillen dat zichzelf schilt".
Galerij bekijken
In deze galerij: een selectie van producten ontworpen door Philippe Starck
In de jaren 1990 begeeft hij zich met Thompson op het terrein van de technologische producten (de spraakgestuurde telefoon Alo dateert van 1996). Verder ontwerpt hij vrijwel alle bestaande soorten vervoermiddelen: dit strekt zich uit van de retro-lijnen van de Aprilia Motó (1995) tot de futuristische rondingen van Sailing Yacht A (2015), een gigantische zeilboot waarvan de masten een hoogte van meer dan 100 meter bereiken, en meer recentelijk tot het interieur van het eerste commerciële ruimtestation van Axiom (2019). Starck Eyes (opgericht in 1996), Starck Naked (1998) en Starck Paris (2016) zijn slechts enkele van de merken en collecties die Philippe Starck heeft gelanceerd om zijn creaties (respectievelijk brillen, ondergoed en parfums) te presenteren en te commercialiseren. In dezelfde logica creëert hij de Good Goods lijn (1998), voor La Redoute, die hij omschrijft als een selectie van "niet-producten voor de niet-consumenten van de toekomstige morele markt", en de OAO Food Company (1998).
Philippe Starck is ook productief op het gebied van binnenhuisarchitectuur. Volgens zijn biografie door Jonathan Wingfield streeft Starck ernaar "ruimtes te creëren die krachtige emoties opwekken, zodat iedereen bij het betreden van deze gebouwen ontdekt waarnaar hij op zoek is en meer; 'een plek om naartoe te gaan omdat het buiten te koud is, omdat ze honger hebben, omdat ze dorst hebben, omdat ze plezier willen hebben'". Een soortgelijke toneelachtige sfeer wordt gedeeld door drie van zijn signatuurprojecten uit de jaren tachtig: de club Les Bains Douches (1981), waar volgens Conway Lloyd Morgan "sociaal realisme en punk elkaar ontmoeten.
De privé-slaapkamer van Danielle Mitterand in het Élysée (1983) en het Café Costes (1984), allemaal in Parijs. En terwijl het laatste probeert de ruimtes en de vormen van gezelligheid van het traditionele Parijse café opnieuw uit te vinden en te updaten, begint de recente restauratie van het historische restaurant Quadri in Venetië (2018) aan een vergelijkbare onderneming in de lagunestad.
Alles wat populair is, is elegant, alles wat zeldzaam is, is vulgair
Bekijk galerij
In deze galerij: de Aprilia Motó 6.5 van Philippe Starck
Toch blijft de naam van Philippe Starck sterk verbonden met een specifieke typologie van interieurs, met name hotels, die hij voor het eerst begint te ontwerpen in de tweede helft van de jaren 1980, samen met ondernemer Ian Schrager. Van het Royalton in New York (1988) tot het Delano in Miami (1995), van de samenwerkingen met de ketens SLS en Mama Shelter tot het Palazzina G in Venetië (2009), en opnieuw in de interieurs van Jean Nouvel's Rosewood Tower in Sao Paolo (2016), staat Starck openlijk kritisch tegenover het onpersoonlijke en generieke functionalisme van horecagelegenheden, en zet hij zich in voor hun systematische over-customisatie.
Philippe Starck heeft nooit architectuur gestudeerd, maar hij krijgt officieel de titel van de Franse Ordre des Architectes als erkenning voor de zeer experimentele kwaliteiten van zijn vroege realisaties. Starck begint te bouwen in Japan (de Nani Nani in 1989 en de Asahi Beer Hall in 1990, beide in Tokio, en de Baron Vert in 1992, in Osaka) en later in Frankrijk, waar hij onder andere de verkeerstoren van de luchthaven van Bordeaux (1997), de uitbreiding van de École Supérieure des Arts Décoratifs in Parijs (1998) en Le Nuage in Montpellier (2014), opgevat als het allereerste opblaasbare privégebouw van Europa voltooit. Naast deze specifieke opdrachten voert hij origineel onderzoek naar prefabricagemethoden, die worden beschouwd als een broodnodige voorwaarde voor een democratische en duurzame architectuur. Het P.A.T.H. - Prefab Accessible Technological Homes project (2014, in samenwerking met Riko) volgt op het vroege experiment van het Maison Starck (1994), voor de catalogus 3 Suisses.
Lees ook: Heeft Philippe Starck een precedent geschapen? Het voorbeeld van een project van Matali Crasset.
Philippe Starck is bijzonder productief: men schat dat hij in de eerste vier decennia van zijn carrière aan meer dan 10.000 projecten heeft gewerkt. Tegelijkertijd heeft hij zich herhaaldelijk uitgesproken tegen de overproductie van objecten en toont hij een groeiende belangstelling voor de filosofie van de ontgroening, evenals voor de voortschrijdende dematerialisatie en digitalisering van de menselijke ervaringen in het hedendaagse tijdperk. Starck is een virtuoos op het gebied van plastic materialen, aanvankelijk bedoeld als een mogelijkheid om de hoeveelheid materie te verminderen, maar de laatste decennia is hij meegegaan met de algemene tijdgeest en heeft hij zijn experimenten met gerecyclede materialen of materialen van natuurlijke oorsprong uitgebreid.
In de woorden van Jonathan Wingfield:
Uitvinder, schepper, architect, ontwerper, artistiek directeur, Philippe Starck is zeker al het bovenstaande, maar meer dan wat ook is hij een eerlijk man die rechtstreeks afstamt van de Renaissance kunstenaars