Classic Motorcycle Mechanics 18/8/2019

Moderators: MotoMan, YOURI

Plaats reactie
Gebruikersavatar
MotoMan
Site Admin
Berichten: 1082
Lid geworden op: 14-05-2017 12:00

Classic Motorcycle Mechanics 18/8/2019

Bericht door MotoMan » 30-10-2019 14:33

Afbeelding

LINK:

https://www.pressreader.com/uk/classic- ... 0055308705

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

APRILIA MOTO 6.5
Steve Cooper rides this charming Suzuki classic.
Classic Motorcycle Mechanics18 Aug 2019WORDS: STEVE COOPER PICS: GARY D CHAPMAN, WIKIPEDIA


What do you get when an Italian motorcycle manufacturer asks a French designer to style a motorcycle that runs an Austrian engine?
This month’s classic ride, of course: the Aprilia Moto 6.5 aka the Aprilia ‘Starck’. And before you all start firing off emails and letters to poor old Bertie asking why we’re featuring such a weird machine within the pages of CMM, get this. Some people really get Phillippe Starck’s handiwork and there’s actually a section of the Aprilia Owner’s Club dedicated to this rather wacky, left-field motorcycle. Whether you love or hate the looks is actually immaterial; without exception no one can ignore this design exercise made into metal and plastic.
The bike exists because Aprilia believed it might just be possible to tempt car drivers out of their metal boxes and on to two wheels, thereby reducing the congestion levels of urban and city roads. The company was sharp enough to know that a traditionally styled motorcycle would never have mass appeal to car drivers so they tried something novel instead. Aprilia employed a designer with an international reputation for cutting-edge, clean designs and he rather conveniently also happened to be a keen motorcyclist. What could possibly go wrong? Well, for most classic enthusiasts it would have to be the Moto 6.5, simply because it doesn’t look like a conventionally styled machine. And yet that’s exactly the end product both Aprilia and Stark
were aiming for. The fact that the bike didn’t sel l well is hardly the fault of the designer who unquestionably fulfilled his brief. No, if there’s any blame attached to the lack of sales of the
6.5 it can be very neatly bundled up and laid at Aprilia’s door for ever thinking that car drivers would want to ride motorcycles in the first place… the very notion! The migration levels from car driver to bike enthusiast have always been low and no set of posh threads is ever going to win a confirmed car driver over.
Phillippe Starck’s vision for a tactile and non-threatening motorcycle was one of smooth anda sinuous curves with just two bold diagonal lines, the bottom of the tank and the lower edge of the side panel that run parallel to each other. Everywhere you look there are details that simply do not ever feature on any other series production machines. Yes, it is unquestionably a Marmite motorcycle, but it is also a very serious study in symmetry, flowing lines and, ultimately, minimalism. Whether or not you actually like the outcome is immaterial because Starck categorically delivered the goods. The tank flows into the seat, which in turn blends into the tail piece, then the rear light and finally takes in the rear guard and number plate. Few motorcycling companies have ever managed to design a truly inconspicuous exhaust system; the default position is generally to make a feature out of it. Yet on the Moto 6.5 the entire system is pretty much anonymous until you
get to the twin outlets. With the downpipes buried underneath the radiused radiator, then masked by the curved and perforated bash plate, there’s actually little evidence of anything. Knowing that noise is always an issue with big singles
Aprilia and Starck managed to disguise the collector box under the power unit and press it out of stainless steel in such a way that it mirrors the lower frame rails. Once again you may not like the look, but there’s no denying it’s a singularly novel and clever approach to an age-old problem.
Minimalism is the name of the game here and everywhere you look toning down and blending in are the guiding principles. Grey control cables and electrical wiring abound, whilst flat silver and beige are used for the switchgear, bars, frame and outer engine cases. Even the water hoses are pale grey to further blend in and harmonise. The same approach is used to disguise the cooling system’s expansion tank, which gets a silver cover with a viewing window. Rather than leave gaping holes twixt motor and frame there’s even a lockable storage bin on the opposite side just above the gearbox. It is, without doubt, a brave and courageous approach to motorcycle aesthetics. And don’t be mistaken into thinking that the Moto 6.5 is purely form over function. It might look odd, but the visual enhancements haven’t compromised purpose; there was precious little pennypinching when it came to the essential bought-in components. The wheel rims are high end flangeless alloy items; the rear caliper is from Grimeca; the front from Brembo; and that unique exhaust system bears the famous Lafranconi stamp. The swingarm is oval section for strength and carries eccentric chain adjusters with the suspension at both ends provided by Marzocchi.
Throwing a leg over the bike you are presented by a decent seat, although the passenger gets a rougher deal with a thin tapering pad for a perch. The fuel tank is plastic and finished in what was then an unusual satin-cum-matte coating; Starck and Aprilia were clearly showing they were ahead of the curve with what’s now a popular funky custom option for bikes, cars and skid lids. Those wide satin sliver bars that don’t run any obvious clamps set you in a vaguely off-road position, but not one that ever
becomes uncomfortable. The switchgear is easy to use and well laid out, yet once again runs the silver/ grey/beige theme. About the only slightly naff part of bike are the instruments. A tacho I can live without, the quirky speedo makes sense of a kind and the separate temperature gauge is a nice touch, but the idiot lights… let me tell you about the idiot lights. Four bulbs (I use the word bulbs advisedly) live in a quartered housing that’s little bigger than the bezel to the ignition switch. In daylight it’s almost impossible to see if they’re illuminated or not. Given that their purpose is to advise the rider of potentially safety critical circumstances I’d politely suggest someone was asking for a product liability case
– they really are farcically naff!
Firing up the Aprilia Moto 6.5 requires but a brief stab of the button, which then has the big Rotax power plant happily burbling away. First gear goes in with a moderate crunch then we’re off and away in a style only big singles can do. Single lungers have come on a long way since the days of oily British lumps with huge flywheels, asthmatic breathing and vibrations only just this side of a road drill. The five valve motor inhales its fuel/air in through a large Mikuni carburettor in a manner the likes of Velocette and BSA could only dream of. There’s no shuddering, coughing or spluttering, just creamy torque up to and beyond the obvious change up point. The gear pedal’s tip initially seems tucked out of the way, but once located is easy to use. Gear changes are, initially, a little on the notchy side of pleasant, but once the engine and oil are warmed up they become slickly mechanical.
The riding position is very much upright with arms held outward, but no up which, although a little odd initially, soon becomes both natural and comfortable. Although those bars might look wide in our static shots they don’t feel it when the bike is making progress. Someone thought long and hard about the ergonomics here and personally I reckon they did a damn fine job… pillion seat excepted. Thanks to the Pirelli Sport Demon rubber the rider tends to run out of bottle long before the tyres loose grip. The handling is sublime, modern, quality Italian as opposed to 1970s bone-jarring Italian. The various springs and hydraulics do a grand job of keeping the plot in line whilst retaining a compliant nature that’s always comfortable without feeling armchair soft. The brakes aren’t necessarily top draw material, but neither are they low rent, bargain
basement, either. Lots of feel at the lever or pedal and without too much mass to retard, they are more than up to the job.
If we make the leap of faith that Rotax were in on the design specification then doubtless they added their expertise to the five valve mill and honed it just right for its intended purposes. You want to bimble around the potholed back lanes of Blighty all day in a high gear? The Moto 6.5 can do that. Alternatively, if you want to get a wiggle on and work that one big piston, then thanks to Messrs. Rotax, Pirelli and Marzzochi (purveyors of class rides), it will happily oblige and make you smile. And talking of the motor, it is actually a rather well-kept secret within the bike world and I wonder why we don’t hear more about it to be honest. It’s ridiculously smooth for a single, as well as being remarkably tractable. It’s as happy on a whiff of throttle as it is when given a fistful. And knowing that this is a carburated engine and not some modern, fly-by-wire, multi-microchip, multiple sensor, fuel-injected device, it makes it feel even more impressive. The more I ride Phillippe Starck’s interpretation of a car driver-friendly motorcycle the more I get to like it and, rather worryingly, even its looks are beginning to make sense!
Negatives to owning a Moto 6.5? Well, obviously the designer didn’t do the job free of charge and his fees may account for the variable quality of some of the bike’s peripheral fitments. Some of the grey cabling is now yellow brown and to be honest there really isn’t an excuse for this. The Big Four had UV resistant cables sussed out in the 60s so it begs the question, why did Aprilia’s suppliers cut costs here? It can make a good ride look shabby far too soon. Another styling foible, the beige switch gear and the pipe to the rear master cylinder are similarly seemingly discoloured. Also with a stainless steel collector box fitted, why should the twin exhaust headers not be made of the same please? Finally, the initially comfortable seat becomes harder after an hour or so into our ride.
And yet I’m really only nit-picking. The nuts and bolts on the bike have stood up fine and much better than many machines from Italy. The Moto 6.5 is a genuinely involving machine to ride and enjoy… providing you can get along with its looks. Ultimately the bike remains nothing more than a flawed hypothesis; car drivers are never going to take up two wheels no matter how you style a motorcycle. For me the bike remains a bold and daring exercise, yet one that was ultimately doomed to failure. The silver and beige example here is for me just a little too safe cosmetically and the all black one looks like an undercover camouflaged prototype. But the orange and silver Aprilia Moto 6.5… now, that makes me smile. Rather worryingly, I do believe Monsieur Starck’s vision has made a lasting impression!

Wat krijg je als een Italiaanse motorfietsfabrikant een Franse ontwerper vraagt ​​om een ​​motorfiets met een Oostenrijks motorblok te stylen?
De klassieke rit van deze maand natuurlijk: de Aprilia Moto 6.5 aka de Aprilia ‘Starck’. En voordat jullie allemaal beginnen met het afvuren van e-mails en brieven aan de arme, oude Bertie met de vraag waarom we zo'n rare machine op de pagina's van CMM hebben staan, koop dit. Sommige mensen krijgen echt het handwerk van Phillippe Starck en er is eigenlijk een deel van de Aprilia Owner's Club gewijd aan deze nogal gekke motorfiets op het linkerveld. Of je het uiterlijk liefhebt of haat, is eigenlijk niet van belang; zonder uitzondering kan niemand deze ontwerpoefening van metaal en kunststof negeren.
De fiets bestaat omdat Aprilia geloofde dat het misschien mogelijk zou zijn om automobilisten uit hun metalen dozen en op twee wielen te verleiden, waardoor de congestieniveaus van stedelijke en stedelijke wegen worden verminderd. Het bedrijf was scherp genoeg om te weten dat een traditioneel vormgegeven motorfiets nooit massaal aantrekkelijk zou zijn voor automobilisten, dus probeerden ze iets nieuws. Aprilia had een ontwerper in dienst met een internationale reputatie voor geavanceerde, strakke ontwerpen en hij was eerder handig ook een fervent motorrijder. Wat zou er mis kunnen gaan? Nou, voor de meeste klassieke liefhebbers zou het de Moto 6.5 moeten zijn, simpelweg omdat het er niet uitziet als een conventioneel vormgegeven machine. En toch is dat precies het eindproduct, zowel Aprilia als Stark streefden naar. Het feit dat de fiets niet goed ging, is nauwelijks de schuld van de ontwerper die ongetwijfeld zijn opdracht heeft uitgevoerd. Nee, als er enige schuld is aan het gebrek aan verkoop van de
6.5 het kan heel netjes worden samengevoegd en aan de deur van Aprilia worden gelegd om te denken dat automobilisten in de eerste plaats op motorfietsen zouden willen rijden ... het idee zelf! De migratieniveaus van automobilist naar fietsliefhebber zijn altijd laag geweest en geen enkele chique reeks zal ooit een bevestigde automobilist winnen.
De visie van Phillippe Starck voor een tactiele en niet-bedreigende motorfiets was een van soepele en bochtige bochten met slechts twee gedurfde diagonale lijnen, de onderkant van de tank en de onderkant van het zijpaneel die parallel lopen. Overal waar u kijkt zijn er details die eenvoudigweg nooit voorkomen op andere serieproductiemachines. Ja, het is zonder twijfel een Marmite-motorfiets, maar het is ook een zeer serieuze studie in symmetrie, vloeiende lijnen en, uiteindelijk, minimalisme. Of je de uitkomst echt leuk vindt, is niet van belang omdat Starck de goederen categorisch heeft geleverd. De tank stroomt in het zadel, die op zijn beurt overgaat in het staartstuk, vervolgens het achterlicht en uiteindelijk de achterste bescherming en nummerplaat inneemt. Weinig motorfietsenbedrijven zijn er ooit in geslaagd een echt onopvallend uitlaatsysteem te ontwerpen; de standaardpositie is meestal om er een functie van te maken. Maar op de Moto 6.5 is het hele systeem vrijwel anoniem voor jou ga naar de twee verkooppunten. Met de regenpijpen begraven onder de radiusradiator en vervolgens gemaskeerd door de gebogen en geperforeerde bash-plaat, is er eigenlijk weinig bewijs van iets. Wetende dat lawaai altijd een probleem is met grote singles
Aprilia en Starck slaagden erin om de collectorkast onder de voedingseenheid te verbergen en uit roestvrij staal te persen op een manier dat deze de rails van het onderste frame spiegelt. Nogmaals, het uiterlijk bevalt je misschien niet, maar het valt niet te ontkennen dat het een bijzonder nieuwe en slimme benadering is van een eeuwenoud probleem.
Minimalisme is de naam van het spel hier en overal waar je naar beneden kijkt en opgaan in het spel zijn de leidende principes. Grijze bedieningskabels en elektrische bedrading zijn er in overvloed, terwijl plat zilver en beige worden gebruikt voor de schakelkast, staven, frame en buitenste motorbehuizingen. Zelfs de waterslangen zijn lichtgrijs om verder te mengen en te harmoniseren. Dezelfde aanpak wordt gebruikt om de expansietank van het koelsysteem te verbergen, die een zilveren deksel met een kijkvenster krijgt. In plaats van gapende gaten op de motor en het frame achter te laten, is er zelfs een afsluitbare opbergbak aan de andere kant net boven de versnellingsbak. Het is zonder twijfel een dappere en moedige benadering van motorfietsesthetiek. En vergis je niet als je denkt dat de Moto 6.5 puur vorm boven functie is. Het ziet er misschien vreemd uit, maar de visuele verbeteringen hebben geen afbreuk aan het doel; er was kostbare kleine pennypinching als het ging om de essentiële ingekochte componenten. De velgen zijn high-end flensloze legeringen; de achterste remklauw is van Grimeca; de voorkant van Brembo; en dat unieke uitlaatsysteem draagt ​​de beroemde Lafranconi-stempel. De achterbrug is ovaal voor kracht en draagt ​​excentrische kettingverstellers met de ophanging aan beide uiteinden van Marzocchi.
Als je een been over de motorfiets gooit, krijg je een fatsoenlijk zadel te zien, hoewel de passagier een ruwere deal krijgt met een dunne taps toelopende pad voor een zitstok. De brandstoftank is van plastic en afgewerkt met wat toen een ongewone satijn-matte coating was; Starck en Aprilia toonden duidelijk dat ze voorop liepen met wat nu een populaire funky aangepaste optie is voor fietsen, auto's en schuifdeksels. Die brede satijnen strookjes zonder duidelijke klemmen brengen je in een vaag off-road positie, maar niet een die ooit wordt ongemakkelijk. De schakelkast is gemakkelijk te gebruiken en goed ingedeeld, maar heeft opnieuw het thema zilver / grijs / beige. Over het enige enigszins saaie deel van de fiets zijn de instrumenten. Een tacho waar ik zonder kan leven, de eigenzinnige speedo is logisch en de aparte temperatuurmeter is een leuke touch, maar de idiootlichten ... laat me je vertellen over de idiootlichten. Vier gloeilampen (ik gebruik het woord gloeilampen opzettelijk) leven in een behuizing in vieren die iets groter is dan de ring naar de contactschakelaar. Overdag is het bijna onmogelijk om te zien of ze verlicht zijn of niet. Aangezien hun doel is om de bestuurder te informeren over mogelijk veiligheidskritieke omstandigheden, zou ik beleefd suggereren dat iemand om een ​​productaansprakelijkheidscasus vroeg - ze zijn echt farcically naff!
Het opstarten van de Aprilia Moto 6.5 vereist maar een korte steek van de knop, die vervolgens de grote Rotax-energiecentrale gelukkig laat knorren. De eerste versnelling gaat met een gematigde crunch naar binnen en dan gaan we weg en weg in een stijl die alleen grote singles kunnen doen. Enkele longers hebben een lange weg afgelegd sinds de dagen van olieachtige Britse knobbels met enorme vliegwielen, astmatische ademhaling en trillingen alleen aan deze kant van een boormachine. De motor met vijf kleppen inhaleert zijn brandstof / lucht via een grote Mikuni-carburateur op een manier zoals Velocette en BSA alleen maar van konden dromen. Er is geen beven, hoesten of sputteren, alleen romig koppel tot aan en voorbij het voor de hand liggende wisselpunt. De punt van het versnellingspedaal lijkt in eerste instantie weggestopt, maar eenmaal gevonden is het gemakkelijk te gebruiken. Versnellingswisselingen zijn in eerste instantie een beetje aan de inkeping van aangenaam, maar zodra de motor en olie zijn opgewarmd, worden ze glad mechanisch.
De rijpositie is zeer rechtop met de armen naar buiten gehouden, maar niet omhoog hetgeen, hoewel aanvankelijk een beetje vreemd, snel zowel natuurlijk als comfortabel wordt. Hoewel die balken breed kunnen lijken in onze statische opnamen, voelen ze het niet wanneer de fiets vooruitgang boekt. Iemand heeft hier lang en diep nagedacht over de ergonomie en persoonlijk denk ik dat ze het verdomd goed hebben gedaan ... met zitje behalve. Dankzij het Pirelli Sport Demon-rubber heeft de rijder de neiging om uit de fles te raken lang voordat de banden grip verliezen. De bediening is subliem, modern, Italiaans van hoge kwaliteit in tegenstelling tot Italiaans met botten uit de jaren '70. De verschillende veren en hydraulica zorgen voor een grootse taak om het perceel in lijn te houden, terwijl een compliant karakter behouden blijft dat altijd comfortabel is zonder de fauteuil zacht te voelen. De remmen zijn niet noodzakelijkerwijs top-draw materiaal, maar evenmin zijn ze goedkoop, goedkoop kelder ook niet. Veel gevoel bij de hendel of pedaal en zonder te veel massa om te vertragen, ze zijn meer dan klaar voor het werk.
Als we de sprong maken van het vertrouwen dat Rotax deel uitmaakte van de ontwerpspecificatie, dan voegden ze ongetwijfeld hun expertise toe aan de vijfkleppermolen en perfect afgestemd op de beoogde doeleinden. Wil je de hele dag in een hoge versnelling rond de potholed back-banen van Blighty vliegen? De Moto 6.5 kan dat. Als alternatief, als je wilt wiebelen en die ene grote zuiger wilt laten werken, dan zal het dankzij de heren Rotax, Pirelli en Marzzochi (leveranciers van klassenritten) gelukkig verplichten en je laten glimlachen. En over de motor gesproken, het is eigenlijk een redelijk goed bewaard geheim in de fietswereld en ik vraag me af waarom we er niet meer over horen om eerlijk te zijn. Het is belachelijk soepel voor een enkele, en is opmerkelijk traceerbaar. Hij is net zo gelukkig op een vleugje gas als wanneer hij een vuist krijgt. En wetende dat dit een gecarbureerde motor is en niet een modern, fly-by-wire, multi-microchip, meerdere sensoren, brandstofinjectie, maakt het het nog indrukwekkender. Hoe meer ik Phillippe Starck's interpretatie van een auto-vriendelijke motorfiets berijd, hoe meer ik het leuk vind en, nogal verontrustend, zelfs het uiterlijk begint zin te krijgen!
Minpunten om een ​​Moto 6.5 te bezitten? Nou, het is duidelijk dat de ontwerper het werk niet gratis heeft gedaan en zijn kosten kunnen de variabele kwaliteit van sommige van de perifere uitrustingen van de fiets verklaren. Een deel van de grijze kabels is nu geelbruin en om eerlijk te zijn is hier echt geen excuus voor. De Big Four had UV-bestendige kabels in de jaren 60, dus het roept de vraag op, waarom hebben de leveranciers van Aprilia hier kosten bespaard? Het kan een goede rit veel te snel versleten maken. Een andere styling die foible is, zijn de beige schakelkast en de pijp naar de achterste hoofdcilinder lijken ook verkleurd. Waarom zouden de dubbele uitlaatspruitstukken niet van hetzelfde zijn, ook met een roestvrijstalen collectorkast? Eindelijk wordt de in eerste instantie comfortabele zadel moeilijker na ongeveer een uur rijden.
En toch ben ik eigenlijk alleen maar nit-picking. De moeren en bouten op de fiets hebben prima en veel beter gestaan ​​dan veel machines uit Italië. De Moto 6.5 is echt een machine om mee te rijden en te genieten ... op voorwaarde dat je goed kunt overweg met zijn uiterlijk. Uiteindelijk blijft de fiets niets meer dan een gebrekkige hypothese; autobestuurders zullen nooit twee wielen opnemen, ongeacht hoe je een motorfiets stijlt. Voor mij blijft de fiets een gewaagde en gedurfde oefening, maar toch een die uiteindelijk gedoemd was te mislukken. Het zilveren en beige exemplaar hier is voor mij gewoon een beetje te veilig cosmetisch en de geheel zwarte ziet eruit als een undercover gecamoufleerd prototype. Maar de oranje en zilveren Aprilia Moto 6.5 ... nu, dat doet me glimlachen. Nogal verontrustend geloof ik dat de visie van Monsieur Starck een blijvende indruk heeft gemaakt!

Disign Philippe Starck
Gebruikersavatar
MotoMan
Site Admin
Berichten: 1082
Lid geworden op: 14-05-2017 12:00

Re: Classic Motorcycle Mechanics 18/8/2018

Bericht door MotoMan » 30-10-2019 15:33

Een interessant artikel wat nu goed weergeeft hoe er nu (anno 2018/2019) tegen de Moto 6.5 wordt aangekeken.

De getoonde Moto heeft dan weliswaar een vreemd windschermpje en het zadel is niet origineel, maar verder klopt het allemaal.
Disign Philippe Starck
Plaats reactie

Terug naar “Reviews (World Wide Web) Aprilia MOTO 6.5”